Inhoudelijke bemoeizucht?

13 mei 2014

Beste Jaap,

Het is alweer enige tijd geleden dat ik een blogje maakte. Druk? Nou, nee, eigenlijk niet. Met name druk met veel dingen die zich anders in mijn ondertussen voordoen. Van die dingen die ineens de overhand nemen en hun aandacht opeisen.

En dus bleef een nieuwe brief aan jou even liggen.

Interessant thema, de vraag of je je ook op inhoud bemoeit met keuzes en handelen van de klant. Moeilijke vraag ook. Volgens mij spelen hier verschillende zaken een rol die een antwoord nog niet zo makkelijk maken.

Eerste punt is volgens mij wat je gecontracteerd hebt met je klant. Jij zegt dat je eigenlijk altijd wel de rol krijgt om je uit te spreken over zowel het wat en het hoe. Je stelt dat dat vanzelf lijkt te gaan, omdat de twee – inhoud en proces – onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Bij mij verschilt ’t, afhankelijk van de rol die ik heb. Ik zorg er altijd voor dat de mensen met wie ik werk zich over die inhoud moeten uitspreken of er in ieder geval over na moeten denken. Maar dat wil niet zeggen dat ik mij over die inhoud uitspreek.
Als ’t mijn rol niet is, dan vind ik dat niet zozeer mijn opvatting over hoe het hoort ertoe doet, maar dat t met name gaat over mijn vaardigheid om hun aannames over hoe het hoort bespreekbaar te maken.

Of je mee mag doen met het inhoudelijke gesprek, is volgens mij een kwestie van contractering. Voor mij is dan ook de vraag of jij niet anders contracteert met de klant. Of jij niet aan de voorkant, al is het dan impliciet, toch al wel overeenstemming hebt over dat jij je met het wat mag bemoeien.

De feitelijke rol die je hebt, maakt denk ik ook uit. Als je interimmanager bent, is het legitiem om ook inhoudelijke input te geven. Je bent immers onderdeel van de organisatie. Maar als adviseur mag je dat lang niet altijd.
Ik herken namelijk ook dat de klant lang niet altijd wil dat je je met de inhoud bemoeit. Omdat ze wat er moet veranderen al lang hebben bepaald. Ze zoeken nu iemand die hen helpen om dat voor elkaar te krijgen. Niet om nog een keer bevraagd te worden op hun inhoudelijke keuzes.

Als adviseurs hebben we zelf bijgedragen aan dat het zo werkt. Door steeds meer van het veranderproces te worden en steeds minder van de inhoud. Verandermanagement gaat al een tijdje niet of nauwelijks meer over het ‘ding’ organisatie, over WAT je verandert. Veranderen is naar de HOE geschoven: hoe communiceer je erover, hoe betrek je mensen, hoe krijg je draagvlak, hoe richtje het veranderproces in?

We positioneren ons als adviseurs meestal op deze manier. Sterker nog, je ziet bij veranderopleidingen nog steeds de wens om vooral bezig te zijn met proces en mensen, niet met het wat, het werk. Het heeft standing, als je je niet met het gewone werk hoeft bezig te houden.

Ik begrijp de verontwaardiging ook niet zo goed. Vind het een beetje een egodingetje. Hoezo ver-ont-waardiging? Omdat de waarde die jij belangrijk vindt niet omarmd wordt? Omdat je even niet gehoord wordt? Maak je jezelf en jouw mening dan niet een beetje te belangrijk? Wil je dan niet te veel bevestigd worden in je eigen zijn, op een moment dat t niet over jouw zijn maar dat van de ander gaat? Terwijl je je er zo lang op hebt laten voorstaan, als vakgebied, dat je daar niet van was?

Maar de belangrijkste vraag vind ik denk ik wat legitimeert dat je je met inhoudelijke aspecten bezig mag houden. Wat is de basis van waaruit je dat doet? Niet het werk van alle dag, waar je al zolang niet verbonden bent geweest. Je eigen, hoogstaande normen, waarden en opvattingen? Waarom zou die klant, die echt beter weet hoe het werk werkt dan jij, zich er iets van aantrekken?

Groet, leike