Hoofpijndossier

14 november 2014

Beste Jaap,

Deze week was de Nationale Politie in het nieuws. Een hoofdpijndossier werd het genoemd. Je zal er maar werken, in zo’n hoofdpijndossier. Sinterklaas is of discriminerend of ouderwets gezellig, iedere vorm van nuance is verdwenen. Alsof niet allebei waar is. We moeten naar een participatiesamenleving. Alsof die er niet al is.We leven in een wereld van eindconclusies. We praten in eindconclusies. We worden geïnformeerd in eindconclusies. De media heeft een voorkeur voor eindconclusies. De politiek haast zich in het formuleren van eindconclusies op ontwikkelingen.

Maar in de politieke statements zie je niet terug hoe het in wijken tussen buren echt werkt. In hoe maatschappelijke onderwerpen geagendeerd worden zie je niet de moeite die burgers met elkaar doen. De media tonen die kant van het verhaal waar ze de meeste kijkers mee halen. Details en nuanceringen zijn saai. En in organisaties is de wereld van het werk veel weerbarstiger dan de mooie ambities waarin erover gesproken wordt.Wat moet je met die eindconclusies? Misschien geloof je erin, omdat ze mooi zijn of passen bij wat je zelf ook vindt. Maar kun je erop vertrouwen? Zegt die politicus nou iets dat hij oprecht vindt, of is het om kiezers binnen te halen, of om de aandacht van de camera te trekken? Hebben die ambities van een Raad van Bestuur nou echt met jou als werknemer te maken, of zijn het mooie woorden die helpen een bonus binnen te halen? Heeft zo’n autoriteit waar je vorige week over schreef nou het beste met de sector die het controleert voor, of spreken zij ook om zichzelf in te dekken? En die verandering? Mooie woorden om te kunnen bezuinigen.

In het geweld van de eindconclusies is de wereld waarin we echt leven en werken onzichtbaar geworden. Die wereld die niet zo zwart-wit is. De wereld ook waarvan we weten dat we het van die nuance moeten hebben om met elkaar samen te leven.Ik begrijp wel waarom mensen zich afkeren van de politiek, of van het topmanagement, of van andere hoge instanties waar ze niets van begrijpen. Er is ook niets van te begrijpen, want het gaat op dat niveau niet meer over jou. Ze hebben je geabstraheerd tot een statement.

Maar de dagelijkse werkpraktijk is te rommelig om zomaar naar een nieuw vergezicht toe te wandelen. Rommeliger, rijker, genuanceerder en tot veel meer oplossingen en tussenconclusies in staat dan in de eindconclusies ooit zichtbaar kan worden. Eindconclusies zijn mooi, ze bekken lekker, en zijn handig voor de schijnwerper. Maar het echte leven en het echte werk vragen de luwte, de ruimte en de rust van het gesprek om herkend te worden en veranderd te worden. Want je werkt niet in een hoofdpijndossier, maar in een prachtige organisatie waarin een aantal dingen ingewikkeld zijn. Voor iemand in de top is het een hoofdpijndossier omdat ‘ie dat niet begrijpt.

Groet,

Leike