Cor Boonstra

27 april 2016

Beste Leike,

Ja, vaste zekerheden verliezen hun geldigheid in de loop der tijd. Ik herken ook wel dat ik als kind hoopte dat er ook vast principes zouden zijn; richtlijnen die helpen voor een goed en consequent leven. Consequent, dat was ook zo’n deugd die ik paplepelgewijs toegediend kreeg. En waarvan ik ook lang dacht dat dat een hele mooie waarde was. Inmidddels weet ik beter. Luther, of Goethe, of Brecht zei: “Jeder Konsequenz führt zum Teufel”.

Soms donderen die waarden opeens van hun voetstuk. Ik had ooit een erg Amsterdamse vriendin die in ruzies enorm kon doorslaan; in inhoud en volume. Ik herinner me dat ik ooit bij oplopende emoties tegen haar zei dat ze toch redelijk zou moeten blijven. “Waarom zou ik niet onredelijk mogen zijn?” misthoornde ze terug …. en ik zoek nog altijd naar het antwoord.

Ik geloof ook dat de vaste waarden van een puber op dat moment de ankers bieden in een onbegrijpelijke wereld, maar dat ze hun houdbaarheid verliezen naarmate je levenservaring toeneemt. Als ik al mijn voornemens als jongere had volgehouden droeg ik nooit overhemden, zou ik nooit iemand ontslaan en rookte ik nog steeds halfzware shag.

Agelopen week kwamen de memoires van Cor Boonstra uit (overigens wel een gekke omslag. Iets met 19 lessen en groot de letters BOONSTRA. Lijkt erg op het boek van Jaap Boonstra; die op zijn beurt 29 lessen nodig heeft J).

Cor Boonstra was hoogste baas bij een groot aantal bedrijven waaronder Philips, dat hij ingrijpend reorganiseerde. Hij stond bekend als een houwdegen, een botte betweter en een grootgraaier. Quote noemde hem deze week de Bokito van het kapitalisme. Een man van vaste zekerheden, een grote gelijkhebber. Naar nu blijkt toch ook een man die op zijn ouwe dag opeens veel genuanceerder naar de wereld kijkt dan tijdens zijn actieve loopbaan. De man die miljoenen aan opties en bonussen ophaalde zegt nu: ‘Iedere keer dat weer een forse bonus betaald wordt, is dat een stimulans voor onlustgevoelens’.

Of neem Jan Terlouw, ooit voorman van het toch niet bepaald socialistische D’66 die onlangs een vlammend betoog tegen het doorgeslagen neo-liberalisme hield. Dries van Agt die tijdens zijn leven als premier vierkant achter Israël stond en nu de Palestijnse zaak bepleit. Lubbers die geheel naar links is geschoven rond thema’s als milieu en vluchtelingen…

Ik vroeg me af of dat een vaste regel zou zijn, een zekerheid, dat dit soort mannen op oudere leeftijd opeens nuances gaan zien, terugkijkend ontdekken dat ze wel erg eenzijdige accenten hebben gelegd. Of zou ook dat geen zekerheid zijn?

Groet, Jaap