Power to the people (John Lennon)

4 april 2014

Beste Leike,

Ja, macht. Op een of andere manier hebben we het er vaak over samen. Al is het maar omdat zoveel van onze vakgenoten het vaak verbloemen of proberen weg te denken. Veranderaanpakken waarin we vooral alle mooie dingen benoemen (appreciative inquiry) of waarin we bottom up proberen met heel veel samen tot nieuwe dingen te komen. Bottom up omdat het lijkt om minder machtsgebruik dan bij top down. Grappig he, dat juist zo’n redenering een machtsredenering is.
In een gesprek over het taboekarakter van macht zag ik laatst opeens een interessant fenomeen. Onze Nederlandse taal.
Waarom zijn de meeste pop- en rocksongs in het Engels? Ik weet nog goed dat –ongeveer tot aan Doe Maar- bijna iedereen ervan overtuigd was dat het Nederlands zich gewoon niet leende voor popmuziek. Het klonk te hoekig, te plat, te gewoon. Het Engels heeft een veel grotere vocabulaire en –misschien wel omdat niet iedereen alles verstaat- klinkt het poëtischer en minder direct.

Dus stelde ik voor om in ons gesprek het woord ‘macht’ in te wisselen voor ‘power’. En opeens werd het een ander gesprek. Tegen power had niemand een bezwaar. Power bleek helemaal niet vervuild met ‘abuse’ zoals bij men bij ons bij macht direct denkt aan machtsmisbruik. Power is eigenlijk best wel fijn om te hebben en ook nodig om dingen voor elkaar te krijgen. Power komt ook gewoon uit het stopcontact en al onze apparaten hebben een knop waarmee je de power kunt bedienen. Power is veel neutraler dan macht.
Mijn voorstel is daarom om de komende tijd maar eens te praten over power in organisaties, over power in onze samenwerking, over de power van interventies en de power van onze adviezen. Is dat wat?
Doen we dat tot de zomer en dan kijken wat het Sioo-congres van 18 juni over veranderkracht oplevert. Verandermacht? Veranderpower?

Groet, Jaap