Van de regen in de drup?

Beste Jaap,

 

Het blijkt dat depressieve mensen een realistischer beeld van zichzelf hebben dan niet-depressieve mensen. En optimistische mensen overschatten de mate waarin hun eigen handelen heeft bijgedragen aan succes; terwijl ze de mate waarin hun handelen heeft bijgedragen aan falen onderschatten. Zouden deze fenomenen horen bij het rijtje dat we in onze brieven aan elkaar aan het maken zijn? 

Zou het zo zijn dat we al mensen een psychologisch verdedigingsmechanisme in ons hebben dat ervoor zorgt dat we onszelf als mooier, competenter en beter zien dan we feitelijk zijn. En zou dat ook de drijfveer zijn voor waarom we denken dat idealen helpen om de wereld beter te maken en organisaties waarderend en positief te veranderen?

Ik ben nu wel heel erg aan het doordraven, maar stel dat het zo is, dan is het effect van al dat waarderen, je richten op idealen, uitgaan van het goede en nog zowat van die zaken juist dat we die bittere pil van veranderen makkelijker slikken …

Alleen … als het dan niet blijkt te werken, dan moet je de schuld wel buiten je leggen: zijn het weer die anderen waardoor de verandering blokkeerde.

Lekker mechanisme: lijkt het te helpen, helpt het je van de regen in de drup.

 

Groet, Leike