Krenten en pap

9 december 2013

Beste Jaap, 

Inderdaad erg raak, die blog van Ben Tiggelaar. Knap gezegd. Mooi betoogd. Grappig dat wij zo vaak het woordje ‘wil’ gebruiken. Dat moeten we maar even niet meer willen. Genoegd gewild. Gewoon maar weer even ons best doen, om met Freerk te spreken. 

Mooi begrip dat ‘gewoon je best doen’. Beetje saai, degelijk, en heel, heel, heel erg de basis om iets bereiken. Doet me denken aan een adviesbureau waar ik een tijdje geleden intervisiebegeleider was voor jonge adviseurs. Centrale thema: hoe word ik iemand? Terechte vraag in de people business waarin wij vaak opereren. Zeker nu de crisis je als jonge adviseur niet meer de kans geeft om makkelijk een zelfstandige plek te verwerven. Maar wat wilden al deze mensen? Ze wilden allemaal worden zoals <noem de grote namen maar op>. Hun strategie? Een plek opeisen op grond van vermeende uniekheid. Podium willen en vinden dat je recht hebt op mooie klussen. Balen als ze ‘gewone’ klussen kregen. Zich niet gezien voelen door hun leidinggevende. 

Wat volledig uit hun beeld verdwenen was, was dat de groten waar zij naar opkeken, lang niet altijd groot geweest zijn. Geen zicht meer op dat zij hun ervaring, kennis en kunde hebben opgedaan door ‘gewoon’ hun werk te doen. Hard hebben moeten werken om te komen waar ze zijn gekomen. En lang niet altijd langs de weg van de bewondering.

Je hoort het me vaak zeggen, misschien deed ik dat ook al wel eens in deze blogs: werk bestaat niet alleen krenten, maar vooral ook gewoon uit pap. En heel goed worden kan alleen maar door lang heel hard te werken aan gewone dingen. En daar dan steeds beter in worden.

Gewoon je best doen en een beetje serendipiteitsgeluk hebben. Dank je wel, Freerk! 

Of word ik nou gewoon oud?

Ook, waarschijnlijk … 

Tijd voor een ander onderwerp. Leiderschap?

Groet, Leike