Het regent …

6 december 2020

Beste Jaap,
 
Het is bijna kerst en net als velen ben ik moe. Moe van een raar en ingewikkeld jaar, moe van acuut schakelen op onverwachte omstandigheden, daarvan terugveren en weer schakelen naar een tweede – soort van – lockdown. Moe van optimistisch blijven, me aan regels houden en volhouden. Moe van de schraalheid van het bestaan van dit moment.
Schreef ik je in het voorjaar nog dat mijn huid nog geen honger had hooguit trek, inmiddels verlang ik naar de warmte en het makkelijke van sociale nabijheid, van dicht bij anderen zijn in vreugde en verdriet. Was er in het voorjaar nog de verkenning van nieuwe mogelijkheden, het mooie weer en het perspectief op een zomer waarin weer van alles mocht, inmiddels is het donker en nat en is het vooruitzicht, ondanks vooruitzicht van vaccinatie, een stuk donkerder.
 
Al een week heb ik het gedicht November van J.C. Bloem in mijn hoofd. Bloem is nou niet echt de pretletter onder de dichters en dit gedicht gaat over zijn eigen somberheid en teleurstelling over het leven, maar plaats het in deze tijd en je ziet jezelf zitten, in het onbestemde licht van computer en invallende schemer. Hij laat je voelen hoe schraal het leven nu is, en hoe leeg van thuiszitten en niet nabij dierbaren kunnen zijn.
 
Het regent en het is november:
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender,
Zijn heimelijke pijnen draagt.
 
En in de kamer, waar gelaten
Het daaglijks leven wordt verricht,
Schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht.
 
De jaren gaan zoals zij gingen,
Er is allengs geen onderscheid
Meer tussen dove erinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid.
 
Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan den tijd;
Altijd november, altijd regen,
Altijd dit lege hart, altijd.
 
Voor hem blijft het november, altijd. Voor ons gelukkig niet. Hoe somber het gedicht ook is, van zoveel schoonheid word ik toch weer een beetje lichter en blijer.
 
Groet, Leike